Tajemnicze naleśniki

Nie potrafię podać przepisu na naleśniki. Zawsze robię je "na oko". 1/3 garnka mąki, jajko, szczypta soli i mleka na tyle, żeby uzyskać konsystencję jogurtu pitnego. Tyle. Ale w sumie po co podawać przepis na naleśniki??? Je to chyba każdy ma we krwi. Jak jajecznicę.

NALEŚNIKI ZE SZPINAKIEM ŁAGODNE

kilka naleśników

Nadzienie:
opakowanie ricotty
3/4 kg szpinaku
kilka ząbków czosnku
sól, pieprz

dla koloru, zabawy i urozmaicenia dodałam żółtą cukinię

Szpinak duszę na odrobinie oliwy z czosnkiem i solą. Kiedy zwiędnie, siekam, mieszam z ricottą i przyprawami. Cukinie pokrojoną na cienkie plasterki duszę do miękkości. Na naleśnikach rozsmarowuję szpinak i kładę cukinię. Zwijam jak bądź, najlepiej w rurki.
Smacznego.

Ciastka dla M.

Wstałam rano i pomyślałam – zrobię dla mojej M. (koleżanki z pracy) coś miłego. Miałam jabłka i brzoskwinie. Kruche ciasto zrobiłam w kilka minut. Nie mogłam tylko się zdecydować – wersja ze skórką z cytryny i z tymiankiem, czy z galaretką z róży, którą robiłam późną wiosną. A dlaczego nie obie? Bałam się tylko, żeby smak przypraw nie przyćmił owoców. No i strach wziął górę – prawie nie było ich czuć ;). Następnym razem podkręcę trochę śrubę. 

KRUCHE CIASTECZKA Z BRZOSKWINIAMI I JABŁKAMI

Ciasto:

250 g mąki

200 g masła

3 Łyżki cukru pudru

2 jajka

Mąkę siekamy z masłem i cukrem. Kiedy uzyskamy coś w stylu kruszonki dodajemy jajka i wyrabiamy na zwartą kulę, którą wsadzamy na ok. 30 min do lodówki. Po tym czasie wałkujemy, dzielimy na prostokąty. Każdemu z prostokątów zaginamy boki, tak żeby wyszły rampy.

Nadzienie:

4 średnie jabłka

3 brzoskwinie

 pół łyżeczki cukru pudru

Owoce kroimy w kosteczkę i prażymy około pięciu minut na patelni, aż zmiękną. Dzielimy pół na pół i:

Wersja 1:

Galaretka z róży – ja dałam ostrożnie rozsmarowując po łyżeczce na ciastku, ale powinno być spokojnie po dwie. Uważam, że woda różana sprawdzi się równie dobrze, ale wtedy trzeba ją wlać do prażących się owoców.

Wersja 2:

pół łyżeczki tymianku

pół łyżeczki skórki cytrynowej

Wsypujemy do lekko podprażonych owoców (ok. 2-3 minuty) i prażymy jeszcze drugie tyle, żeby smaki się połączyły.

Gotowe owoce wykładamy na prostokąty z ciasta i wkładamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni na około 20-25 minut.

M. smakowało, więc mam nadzieję, że Wam również.

jagodowa pana cota

A.: Co tam jesz?
Ja: Panę cotę.
A.: Kto ma kota?
Ja: Pana kota.
A.: Jakiego kota?
Ja: ...

Tak więc, jak obiecałam tak robię i wrzucam fajny przepis na jagodowy puszek. W wersji Doroty jagody są przetarte, ja z tego rezygnuję, bo wolę chropowatość na języku. Ale ja jestem dziwakiem. Bitej śmietany też nie zrobiłam, bo byłam leniwa, a borówki do dekoracji zjadłam... Tak, czy siak smacznego!

podrzędny żart

Wpisując w wyszukiwarkę "zupa z dyni" wyszła mi "dupa z dyni". Uśmiechnęłam się, bo zobaczyłam siebie, mającą lat 9, 10, nawet 11, śmiejącą się do rozpuku wraz z kolegami z klasy z tego, jaki fajny żart mi wyszedł. Przed oczami przeleciały mi te wszystkie idiotyczne i bezsensowne dzisiaj rozmowy, które przeprowadzaliśmy, psikusy, które wymyślaliśmy. Granie w gumę przed matmą, froterowanie kolanami i rzeczoną "dupą" szkolnych korytarzy w pościgu za kimś. Z rozpędu przeglądnęłam nawet kilka zdjęć z tego czasu, gdzie występujemy w dresach z Myszką Miki, fryzury mamy poprzycinane jak od garnka, a miny najgłupsze, na jakie tylko pozwoliły nasze twarze. Z takim oto rozrzewnieniem wspominkowym gotowałam tę zupę. Zupę w kolorze lamperii w szatni mojej "pedałówy".

ZUPA Z DYNI NAJPROSTSZA

ok. 300 ml bulionu
1 kg dyni pokrojonej w kostkę, bez skóry
1/2 łyżeczki kolendry
1/2 łyżeczki kminu rzymskiego
trochę czosnku
pół papryczki chili
sól, pieprz do smaku
jogurt lub kwaśna śmietana do polania przed podaniem

W garnku, w którym będziemy gotować zupę, na oliwie podsmażamy lekko chili z czosnkiem. Dodajemy przyprawy i jak zaczną pachnieć wrzucamy dynię, zalewamy bulionem i gotujemy do miękkości. Jak będzie w sam raz miksujemy i jemy. Najprostsza zupa świata! Smacznego.

blair witch project rozbitków z karaibów

Wyciągnęłam mamę na pobliską górkę, na którą rodzinki z dziećmi wychodzą na niedzielne spacery. Godzinka w górę niespiesznym krokiem, schronisko z ładnym widokiem, żadnego szaleństwa.
Wybrałam to miejsce bo usłyszałam, że rośnie tam dużo jeżyn i jagód, a w planach miałam zamknięcie ich w słoikach. No wiec wzięłyśmy wiadro i poszłyśmy w las.
Od krzaka do krzaka (na którym nie było NIC!) i nagle okazało się, że nie bardzo wiemy gdzie jesteśmy. Ale spokojnie, bez nerwów, jesteśmy na spacerze, mamy dużo czasu, poszłyśmy trochę w prawo, trochę w lewo i niespodziewanie znalazłyśmy się pod schroniskiem. Wypiłyśmy po piwku, pooglądałyśmy wspaniałe widoki i zaczęłyśmy, z pustym wiadrem i innym szlakiem, schodzić w dół.
Nagle przed nami roztoczyła się cała łąka jagód. Mama leżała oglądając chmury, a ja nazbierałam nieco ponad dwa litry borówek! Świetnie! Ale nie spodziewałam się nawet, jaka radość mnie ogarnie, kiedy tuż za zakrętem zobaczę całe krzaki uginające się pod jeżynami. Wiadro w ruch i po godzinie miałam ponad cztery litry. W tym ferworze szczęścia i babskich chichotów, nie zauważyłyśmy nawet, kiedy znowu zboczyłyśmy ze szlaku.
Szłyśmy cały czas przed siebie, nie podejrzewając niczego, jednak, po jakiejś półgodzinie, zaczęłyśmy się zastanawiać, dlaczego nikt nas nie mija. "Mamo, na takie górki chodzi się po śniadaniu, albo zaraz po obiedzie, a nie po osiemnastej! Pewnie teraz siedzą w ogródkach i grillują." Kiedy przeszłyśmy kolejne 20 minut nie mijając żywej duszy, a co najgorsze, żadnego oznakowania szlaku, zaczęłyśmy się martwić. Dla pewności zapytałam, czy mama ma ze sobą jakiś nożyk, dzięki któremu łatwiej będzie nam obcinać liście, żeby przykryć się nimi w nocy... Po kolejnych 20 minutach poszukiwania jakiejkolwiek oznakowanej ścieżki, znalazłyśmy. Prowadziła na drugą stronę góry. Niedługo zrobi się ciemno, samochód został na parkingu z drugiej strony, co robić? Nie pozostało nam nic innego, jak zadzwonić po mieszkającego w pobliżu tatę, żeby przyjechał po nas swoją terenówką i zgarnął ze szlaku. Dawno nikt się tak z nas nie nabijał. Trzeba mieć talent, żeby zgubić się na takiej górce . Ale za to jakie wspomnienia! I jakie jeżyny! Jakie borówki!

Gotująca się konfitura

Nie lubię słodkich przetworów, dlatego żeluję je pektyną, zazwyczaj kupnym żelfiksem. Do kilograma jeżyn dałam nie całe pół kilo cukru i połowę żelfiksu.

                                              

Galaretka z jeżyn w kolorze rubinu od Ani z Kucharni http://kucharnia.blogspot.com/2010/09/zatrzymac-chwile-o-usmiechu-i-jezynach.html

A to po jagodach. Przepis jutro!

weekendowy garnek

W weekendy często nie mam czasu gotować. Jest tyle rzeczy do zrobienia! Spotkać się ze znajomymi, iść na rower, spacer, oglądnąć film, który czeka już dwa tygodnie, nie mówiąc już o tak prozaicznych rzeczach jak pranie i sprzątanie. Wolę wtedy iść na "kulinarną łatwiznę" i nagotować gar na dwa dni. W czwartkową noc moczę fasolę, którą w piątek rano gotuję, mieszam z pomidorami, żeby na wieczór się przegryzły. W sam raz na miseczkę o drugiej w nocy po powrocie z pubu ;) Wersji fasolki znam chyba z kilkaset. Za każdym razem robię ją inaczej. Znajomi mają podobnie. Jedni gotują, inni pieką, ba! spotkałam nawet wersję podsmażaną. Jedne co jest niezmienne to fasola i pomidory. Najlepsza kompozycja na po piątkowe zmęczenie :)

FASOLKA ZE ŚWIEŻYMI POMIDORAMI

500 g fasoli Jaś

4 kulki ziela angielskiego i ze 2 listki liścia laurowego

1,5 kg pomidorów

kiełbasa dla mięsożerców lub dla wegetarian nie kiełbasa

duża szczypta: tymianku, rozmarynu, szałwii, hyzopu, majeranku

2 łyżki oliwy

łyżka octu winnego

pół główki czosnku

sól, pieprz

Jaśka moczymy przez noc. Gotujemy około godziny w osolonej wodzie z zielem i liściem. W tym czasie parzymy pomidory i obieramy je ze skórki. Kroimy je na drobne kawałeczki, wsadzamy do dużego naczynia żaroodpornego, mieszamy z ziołami, oliwą, octem, czosnkiem, solą i pieprzem i pieczemy około godziny. Fasolę łączymy razem z pomidorami i pieczemy jeszcze z pół godziny. Smacznego!

Curry z Mona Lisą

Czasem budzę się z muzyką w uszach, czasem ze smakiem na języku. Tak było wczoraj. Pomyślałam kalafior! kokos! curry! Od razu zażółciło mi się przed oczami, ale tak spokojnie, tak kremowo. Aksamitne. Kalafior dodaje chropowatości, żeby nie było zbyt niebiańsko. Żeby nie zgubić ziemi pod nogami. Chili w tym daniu jest uśmiechem Mona Lisy. Zbyt oczywiste? A co tam! Ważne, że smaczne i to jak diabli!

CURRY Z KALAFIORA Z MLEKIEM KOKOSOWYM

mały kalafior lub pół główki dużego podzielony na drobne różyczki

duża marchewka pokrojona na talarki

2 średnie ziemniaki pokrojone w kostkę

jeden nie duży pomidor bez skórki pokrojony w kostkę

pół puszki mleka kokosowego

kilka ząbków drobno posiekanego czosnku – w zależności od upodobań

posiekana papryczka chili

pół łyżeczki curry i kminu rzymskiego najlepiej mielonego

sól, pieprz

Na oliwie szklimy czosnek i papryczkę. Gdy będą gotowe wrzucamy curry, kmin i gdy zaczną pachnieć dodajemy warzywa. Smażymy je przez chwilę, podlewamy ¼ szklanki wody lub bulionu i dusimy do odparowania. Dolewamy mleka kokosowego, dusimy do jego zredukowania i miękkości warzyw, czyli około 5 – 10 minut. Posypujemy kolendrą (ja akurat nie miałam :( ) i podajemy z ryżem. Smacznego.

Bo ile można tych warzyw i warzyw?

A. zrobił się kapryśny.
"Znowu fasolka? Nie mogę już patrzeć na cukinię! O Boooożeee... nie chcę kalafiora... Ciągle tylko te warzywa i warzywa."
"A co byś chciał jeść Szanowny Panie WEGETARIANINIE?!"
"A może by tak jakąś kaszę z twarogiem?"
No więc mamy -

PIEROGI Z KASZĄ GRYCZANĄ I FETĄ

(z podanych proporcji wyszło mi ok 26 szt)

CIASTO

300 g mąki

ok. 200 ml letniej, przegotowanej wody

Do mąki stopniowo dolewamy wodę. Ciasto wyrabiamy. Nie może przyklejać się do rąk, jeśli tak jest – dosypujemy mąki. Cienko wałkujemy, szklanką wycinamy kółeczka i nakładamy farsz.

FARSZ

torebka ugotowanej kaszy gryczanej

2/3 opakowania fety

4 suszone pomidory

kilka posiekanych ząbków czosnku wedle upodobań

sporą szczyptę oregano

Ugotowaną kaszę mieszamy z fetą, posiekanymi pomidorami, czosnkiem, przyprawami i wykładamy na kółeczka pierogowe. Lepimy, gotujemy do wypłynięcia plus ze dwie, trzy minuty i zajadamy ze smakiem polane masełkiem.

Nadziewane pomidory

Pomidorowego szaleństwa ciąg dalszy.
Farsz budzi u mnie mieszane uczucia. Smaczny, ale nie perfekcyjny. Pieczarki nadają mu posmaku... kurczaka?! Może zamiast nich powinny być posiekane, zielone oliwki - dodałyby świeżości. Może zamiast oregano zioła prowansalskie? Czy nie lepiej komponują się z pieczarkami? Może twaróg, ricotta zamiast fety?Wtedy stałoby się mniej kleiste? Metodą prób i błędów dojdę do idealnego farszu. Póki co dzielę się z wami naprawdę przyzwoitym daniem.

ZAPIEKANE POMIDORY  

4 duże pomidory

torebka ugotowanego ryżu

4 pieczarki większe niż mniejsze

1/3 kartonika fety

kilka ząbków posiekanego drobno czosnku – w zależności od upodobań

pół posiekanej papryczki chili

oregano, pieprz

Pomidory wydrążamy, a środki zostawiamy – przydadzą się np. do sosu do spaghetti na jutro.

Na patelni z odrobiną oliwy szklimy papryczkę z czosnkiem. Dodajemy pieczarki starte na grubej tarce, delikatnie solimy (nie za dużo, bo feta jest słona!) i dusimy wszystko kilka minut. Kiedy pieczarki są gotowe mieszamy je z ryżem i fetą. Sprawdzamy smak, jeśli jest fajnie, wrzucamy farsz do pomidorów.

Na górę możemy położyć odcięte czapeczki lub dodać troszeczkę posiekanych pomidorów pozostałych z wydrążenia. Można posypać tartym żółtym serem lub parmezanem jeśli ktoś lubi.

Przygotowane w ten sposób pomidory pieczemy w piekarniku ok. 200 stopni i około 20 minut.

Smacznego.

Pomidory w mojej głowie, pomidory, pomidory!

Wchodzę do zieleniaka i co widzę? Pomidory za złoty dziewięćdziesiąt. Pomidory za dwa pięćdziesiąt. Pomidory duże, małe, długie, chude, żółte, czerwone, pomarańczowe, zielone. Pomidorowy zawrót głowy!
No więc biorę kilo, biję się z myślami, że to mało, więc biorę drugie, a jeszcze wezmę kilka zielonych do smażenia, a do kanapki przecież też trzeba i jeszcze chciałam zrobić pomidorki confit do makaronu i jeszcze chciałam focaccię z pomidorami i jeszcze chciałam, jeszcze chciałam....

POMIDORÓWKA Z PIECZONYCH POMIDORÓW

około 2 kilogramów pomidorów
około 300 mililitrów bulionu z warzyw
bazylii garść nie za duża i nie za mała, zależy ile kto lubi
podobnie z czosnkiem, kilka ząbków posiekanych
sól, pieprz, cukier, oliwa

Pomidory kroimy na połówki, układamy na blasze, posypujemy solą, pieprzem i skrapiamy oliwą. Pieczemy je około 45 minut w temperaturze około 200 stopni.
Kiedy będą odpowiednio upieczone pozbywamy się skórek, gniazd nasiennych, a następnie blendujemy z bulionem, bazylią i czosnkiem. Doprawiamy cukrem, solą pieprzem.
Można zupę pokropić oliwą, wrzucić trochę grzanek (najlepiej czosnkowych, a jak!).
A potem jeść i cieszyć się, że są. Pomidory o smaku pomidorów, o smaku słońca. Smacznego.

Przepis przeczytałam kiedyś na Kwestii Smaku (http://www.kwestiasmaku.com/zielony_srodek/pomidory/krem_z_pieczonych_pomidorow/przepis.html), a następnie powtórzyłam z pamięci.
Kwestia Smaku to miejsce skąd bardzo często biorę przepisy, które zawsze wychodzą!

Pasta z soczewicy z pieczoną papryką

Nie wyobrażam sobie śniadania bez kanapki. Opcja płatki plus coś jest świetna, ale na kolację. Skoro kanapki to i pasta. W moim repertuarze jest ich bardzo dużo, a oto jedna z nich:

PASTA Z SOCZEWICY Z PIECZONĄ PAPRYKĄ

1/2 szklanki zielonej soczewicy
1 szklanka wody
1 czerwona papryka raczej większa niż mniejsza
1 mała papryczka chili
kilka ząbków czosnku
łyżka/ dwie oliwy
kilka sporych kropel soku z cytryny
wędzona papryka w proszku, sól, pieprz do smaku


Soczewicę gotuję do miękkości w szklance wody ze szczyptą soli przez około 15-20 min. Paprykę piekę do spalenia, zamykam w plastikowym worku, po kilku minutach ściągam skórkę. Obrany czosnek, paprykę, soczewicę i oliwę blenduję do uzyskania gładkiej masy. Na koniec doprawiam i odstawiam na jakiś czas do przegryzienia składników.

Smacznego.

Piękny początek

Dużo notatek, myśli i zdjęć nagromadziło się po kątach od rozpoczęcia mojej zabawy z kuchnią. Nie chcę stracić fajnych pomysłów, wspomnień, stąd Ruskie.
Od razu zastrzegam, że nie jestem wyśmienitą kucharką. Większość przepisów na tym blogu nie będzie moja. Dużo powstaje z jakiegoś doświadczenia, zasłuchania, intuicji - bo gdzieś, kiedyś jadłam, widziałam. W miarę możliwości będę wklejać linki, podawać autorów. Część będzie nie udana, nie dosolona, przypalona. Bo tak gotuję - nieudacznie.
Na Ruskich nie będzie jak na wszystkich lansiarskich blogach o jedzeniu. Zdjęć nie umiem robić i nie mam dobrego aparatu, więc nie oczekujcie cudów. Poza tym, nie mam za dobrego zmysłu estetycznego, nie lubię bawić się w kompozycje, przybieranie potraw. Chodzi o to, żeby przedstawić co zrobiłam. Najważniejszy jest smak, a nie koronki. Zdaję sobie sprawę, że to (jeśli nie kwestie poruszone wcześniej) dyskwalifikuje mnie jako kucharza z prawdziwego zdarzenia. Bliżej mi do kuchary ze stołówy, co paćka łygą ciamry z mamrami na talerz i wrzeszczy "RUSKIE RAZ!".
Nie będę pisać regularnie, ale postaram się jak najczęściej.
Może czasami wrzucę jakąś anegdotkę.
Proszę o wyrozumiałość.
Co złego to nie ja.
Wracam do garów.